تربیت بدنی و علوم ورزشی

درمان پرفشارخونی

هدف از درمان بیماری پرفشارخونی، کاهش یا پیشگیری از عوارض آن مانند بیماری قلبی عروقی، سکته مغزی، نارسایی کلیوی و ... است. این اهداف با کاهش دادن فشارخون سیستولی به کمتر از 140 میلیمتر جیوه و دیاستولی به کمتر از 90 میلیمتر جیوه، بدون تأثیر منفی در کیفیت زندگی حاصل می­شود. 

اثر ورزش در پرفشار خونی

مطالعات بسیار زیادی روی انسان و حیوانات نشان داده که ورزش بر فشارخون و کاهش آن در زمان استراحت مؤثر بوده است. تعدادی از سازگاری­های فیزیولوژیکی ناشی از تمرینات استقامتی می­توانند بر فشارخون استراحتی و مقدار آن در هنگام ورزش اثر بگذارند.

1- ورزش هوازی باعث کاهش کلی فعالیت سیستم عصبی سمپاتیکی شده و بر اثر کاهش در مقاومت عروق محیطی باعث کاهش فشار خون استراحتی می­شود.

2- ورزش می­تواند موجب کنترل قند خون شده و مقاومت به انسولین را که خطری برای بیماری فشار خون است، کاهش دهد (افزایش انسولین و مقاومت انسولینی، فعالیت دستگاه عصبی سمپاتیک را افزایش می­دهد که در نتیجه آن می­تواند سبب پرفشار خونی شود).

3-کاهش وزنی که بوسیله ورزش صورت می­گیرد می­تواند منجر به کاهش فشار خون گردد.

4- ورزش می­تواند فشار روانی که یکی از عوامل خطرزا در بیماری فشار خون است را کاهش دهد.

در مورد مدت ورزش تفاوتهایی در متون مختلف وجود دارد، به هر حال در بیشتر متون به مدت 30-20 دقیقه فعالیت و 4-3 نوبت در هفته اشاره شده است. در مورد شدت ورزش نیز در بیشتر پژوهش ها به شدتهای متوسط اشاره شده و در این مورد باید سن و میزان پر فشارخونی مد نظر باشد. کالج پزشکی ورزشی امریکا ACSM در توصیه 1990، شدت 85-60 درصد حد اکثر ضربان قلب را برای فعالیت بدنی پیشنهاد می کند. توجه به این نکته الزامی است، افرادی که دارای پرفشارخونی شدید 180/110 هستند نباید قبل از تجویز دارو به ورزش بپردازند. همچنین بیمارانی که دارای پرفشارخونی متوسط 160/100 و شدید 180/110 هستند باید از تمرین با وزنه اجتناب کنند، در تمرین با وزنه، استفاده از وزنه ­های متوسط با تکرار زیاد پیشنهاد شده است.